W zeszłym tygodniu mówiliśmy o pełnomocnictwach notarialnych, zaś dzisiaj będzie kilka zdań na temat jednej z umów, którą również należy pod rygorem nieważności (so pena de nulidad) sporządzić przed notariuszem, tzn. o umowie o dożywocie (lub umowie dożywocia / dożywociu) (contrato de vitalicio).
Jest to rodzaj umowy, mocą której jedna ze stron (po hiszpańsku zwana cesionario alimentante) w zamian za przeniesienie na jej rzecz własności nieruchomości zobowiązuje się zapewnić zbywającemu (cedente) dożywotnie utrzymanie tzn. m.in. przyjąć zbywcę jako domownika, dostarczać mu wyżywienia, mieszkania i zapewnić odpowiednią pomoc (proporcionar vivienda, manutención y asistencia de todo tipo). Osobę uprawnioną na podstawie umowy o dożywocie nazywa się dożywotnikiem (el alimentista). Należy pamiętać o tym, że prawo dożywocia jest niezbywalne (intransferible), co oznacza, że dożywotnik nie może go przenieść na inną osobę i że nie podlega ono dziedziczeniu.
Dla zainteresowanych, w polskim prawie umowa ta uregulowana została w art. 908-916 Kodeksu cywilnego, natomiast w prawie hiszpańskim w art. 1791 - 1797 Kodeksu cywilnego. W ramach przygotowań do egzaminu na tłumacza przysięgłego, osoby aspirujące do uzyskania tego tytułu mogą popracować na wspomnianych artykułach, są dość krótkie i niezbyt zawiłe.
Ciekawy post. Nie wiedziałem, że istnieje taki rodzaj umowy. Człowiek się zawsze czegoś uczy.
OdpowiedzUsuńO umowach będzie jeszcze dużo. Zachęcam do śledzenia naszego bloga :)
OdpowiedzUsuń